Storm, coyettes en oorpijn monteverde-Manuel a.

Storm en coyettes ...en oorpijn in monteverde

De nacht was een drama, voor mij dan, het stormde verschrikkelijk zo hard dat we meteen voorzien waren van airco. Ik dacht dat wordt morgen een weg banen door de omgevallen bomen niks geen toer of Tarzan tocht blij zijn als we hier weg kunnen komen.

Naarmate het later werd was t voor mij een orkaan geworden daarbuiten. In t donker zag ik niks dus op de foto maar even kijken hoeveel en hoe groot de bomen om ons huisje zijn... Een cabrio huisje was in deze omgeving toch niet echt wenselijk. Alle insecten zijn hier mega. Mijnheer sprinkhaan is zo groot dat je bijna verwacht dat hij elk moment met je gaat praten. Nee laat mij maar hier dan "veilig" binnen zitten.

In de momenten dat de storm zo af en toe gaat liggen hoor ik een hels wolven gehuil. Waarbij ik hoop dat t echt geen hond is met heel veel pijn. Nee dit is anders t gaat aan 1 stuk door. Dan hoor ik 3 schoten en t is stil.... Van alles gaat er door me heen weer een reden om niet te kunnen slapen. Na eindelijke rust komt kyan melden dat zijn oorpijn erger is geworden en dus wachten we op de werking van de paracetamol en kijk ik midden in de nacht met hem op Facebook naar Freek vonk die in Nederland in zijn bed ligt.

Bij t ontbijt in de woonkamer / keuken van de beheerster vertelt ze me dat t de coyettes waren. Ze komen nooit naar de dorpen maar ze maken een vreselijk kabaal en dus lossen ze soms wat schoten gelukkig niet gericht want ze zien ze nooit. De ochtend beginnen we met een wandeling in het regenwoud waarbij je echt in het bezit moet zijn van een gids. Zij zien werkelijk alles maar ook omdat ze t elkaar vertellen ze zijn in het bezit van megaverrekijkers waardoor je alles kunt zien wat je anders nooit zal zien. We spotten daarmee verschillende bijzondere vogelsoorten. Boven ons hoofd slingeren apen een soort die ik nog niet eerder had gezien.
Uiteindelijk zeggen we de gids gedag en gaan we onderweg wat lunchen bij een bakkerijtje in de achtertuin en daar spotten we nog wat vogels. En natuurlijk knuffelen we weer wat honden want die zitten overal en even lief.

Om 14.00 worden we gehaald voor onze bomen zwiertocht ons ritje met de bus duurt niet lang want bij de tweede bocht hebben we een platte band en zullen we moeten wachten op de volgende bus. Gelukkig zijn het geen voortekenen want we gaan met 30 personen zonder problemen over de jungle tokkelen.
Voordeel is wel dat wij de enige zijn met kind en mogen daarom altijd als eerste. Kyan gaat met gids wat hij natuurlijk jammer vindt liever gaat hij alleen (dat mag 2 keer). Verder zien we m alleen maar genieten en dat doen wij ook, geen moment bang geweest, alleen maar onvoorstelbaar dat je met zo'n tuigje zo simpel boven de bomen zulke afstanden kan afleggen. In totaal zijn het 18 tochten waarbij 1 Tarzan swing en natuurlijk staat ons kind als eerste in de rij om dat alleen te doen. En omdat er natuurlijk gefilmd moet worden staan papa en mama braaf beneden.... Moet toch ook gebeuren... De laatste tocht is met z'n tweeën met een afstand van 1000 meter, echt heel erg mooi.

Onderweg spotten we nog van dichtbij 2 baby tukans ( tenminste dat denken de jongens) zelf heeft niemand ooit een van deze vogels ooit gezien.
Druk staan ze naar ons te kwekken alsof wij elk moment een worm aan ze zullen geven. Het is een geweldige belevenis en door Alex zijn apparatuur ook nog eens goed gefilmd.

We eten wat in het dorp en gaan dan naar bed morgen weer een lange dag.
Na t ontbijt en gedag van deze geweldige lieve en behulpzame mensen vertrekken we naar Manuel antonio. De trekpleister van Costa rica. Een bezoek aan Costa rica kan hier niet zonder. na 2,5 uur rijden stoppen we in Jaco een kustplaats voor de lunch, bij een lekkere sandwich bar, en rijden we nog een klein uur verder naar ons verblijf. Ik had al begrepen dat t hier druk was en de accomodaties zo goed als vol vandaar dat we zouden verblijven in 1 van de opties die de organisatie aanbood en mij t minst beviel.
Maar ik wist t van tevoren dus positief blijven we zouden t wel zien.

Helaas is t ook echt niet veel soeps, zo jammer om zo de laatste dagen te moeten afsluiten. Allereerst is de ontvangst al niet hartverwarmend. Daarna ontdekken we dat een groot maar sober huisje hebben met vieze gordijnen schimmel op t plafond stenen (en dus een keihard) bed hebben. Een kluisje moet je betalen wat je dan ook maar doet omdat t slot op de deur niets voorstelt 1x kracht zetten en je bent binnen. We kijken tegen een muur van het hotel naast ons niks geen tuin of idee dat je in dit mooie land bent, niks. We gaan maar naar t zwembad besluiten we, ik vraag de receptie om handdoeken, hebben ze niet die van je badkamer kunnen we gebruiken... Nou blijken die achteraf toch geen zin te hebben want t water is heel erg warm, heet gewoon en vies. Een grote bacteriebad is t. Er is ook niemand die er zwemt en dat is dus nu duidelijk.
Echt jammer voor kyan die zich er zo op had verheugd, is er een zwembad kan ie er niet in en ook geen tuin waar hij op verkenningstocht kan, dus gaan we maar op pad en besluiten dit de komende dagen maar heel veel en lang te gaan doen.

We ontdekken dat we in een mierennest zijn beland wat een mensen... Het strand is nog erger bezet dan toen ik met heel Nederland in Lloret de mar op het strand lag. We ontdekken dat je bijna nergens kunt parkeren en dus rijden we maar terug en gaan in een ander stadje Quepos boodschappen doen. Ik maak wat spaghetti ( en dat is hier een hele kunst als midden de bedrijven door nog even de gasfles vervangen moet worden) en gaan naar bed. Morgen gaan we al om 7.00 naar t park om de drukte voor te zijn, de auto te kunnen parkeren en hopelijk te ontdekken waarom we hier ook alweer heen moesten komen.....